Onderzoekers van het Amerikaanse Department of Energy’s Pacific Northwest National Laboratory (PNNL) hebben een flowaccu op basis van suiker ontwikkeld die na een jaar van continu gebruik bijna géén capaciteit heeft verloren.

Zoals hun naam al doet vermoeden, bestaan flowbatterijen uit twee kamers, elk gevuld met een andere vloeistof. De batterijen laden op via een elektrochemische reactie en slaan energie op in zgn. chemische bindingen.

Flow-batterijen verschillen van solid-state batterijen doordat ze twee externe toevoertanks met vloeistof hebben die constant door hen circuleren om elektrolyten te voeden. Dat lijkt eigenlijk op een soort “bloedtoevoer” voor het systeem.

Flowbatterijen zijn één van de belangrijkste pijlers van het terugdringen van C02-uitstoot. Ze kunnen op elke schaal worden gebouwd, van de lab-bench-schaal zoals in de PNNL-studie, tot de grootte van een stadsblok.

Grootschalige energieopslag biedt een oplossing tegen verstoring van ons elektriciteitsnet:
bij overcapaciteit van ons stroomnetwerk kunnen de batterijen de energie opslaan en bij tekort aan capaciteit gebruikt worden om aan datzelfde net te leveren.

Daardoor kan deze manier van energieverwerking worden toegevoegd aan het reeds bestaande rijtje van hernieuwbare energiebronnen, zoals wind-, zonne- en waterkracht.

De flowbatterij maakt deel uit van een groot programma bij PNNL, dat nieuwe technologieën voor energieopslag ontwikkelen en test. die zullen worden versneld met de opening van PNNL’s Grid Storage Launchpad [en] in 2024.